Filmrecensies van Gert Verbeek

Il Buco komt over als een observerende documentaire. In werkelijkheid is het een minutieus geconstrueerde, vrijwel dialoogloze vertelling waarin de regisseur zelfs in staat lijkt om de weersomstandigheden naar zijn hand te zetten. Zoals gebruikelijk in de kalme, meditatieve films van Frammartino is er altijd ruimte voor humor en mysterie. Recensie

Surge zuigt je het centrum van de tornado in en laat je voelen hoe het moet zijn wanneer zelfcontrole wegvalt. Het is adembenemend en afschuwelijk tegelijk. Recensie

De acteerprestaties zijn over de gehele linie uitstekend, zowel van de veteranen als van de jeugdige nieuwkomers. Recensie

De schaduwen in het huis en onder het bed geven voldoende reden tot ongemak; de muziek van Brian Reitzell en het verstikkende sounddesign van Robert Mackenzie doen de rest. Recensie

De F16 van Boris wordt aan het eind van de film in de hangar door de camera omcirkelt alsof het de opname betreft van een gelikte reclamefilm. Recensie

It Must Be Heaven schiet vaker mis dan raak, maar weet dat wel goed af te wisselen; je blijft nieuwsgierig naar de volgende komische situatie. De film is vaak een lust voor het oog, want Suleiman besteedt veel aandacht aan beeldcompositie. Recensie

Jojo Rabbit is anti-nazi, maar kan de uitwassen van het nazisme niet openlijk tonen omdat het de humor in de weg zit. Recensie

King Of The Cruise is de officieuze titel voor Ronald Busch Reisinger. Deze baron is een in het oog springende passagier op een cruiseschip en iemand waar je moeilijk omheen kunt. Documentairemaakster Sophie Dros reisde met hem mee en maakte een fascinerend portret van een man die zich thuis voelt in een artificiële omgeving, ver van het alledaagse leven. Recensie

The Invisible Life Of Eurídice Gusmão ziet er prachtig uit. Recensie

Portrait De La Jeune Fille En Feu is een aangrijpend liefdesdrama dat zich afspeelt op een Frans eiland eind achttiende eeuw. Recensie

Het is spijtig dat de film de dreiging van de drugswereld onvoldoende weet over te brengen op de volwassen kijker. Recensie

Adrian Panek probeert in zijn tweede speelfilm iets te zeggen over het beest dat als een weerwolf in de mens huist. Helaas heeft hij grote moeite met het horrorelement in zijn verhaal. Recensie

De melancholische muziek van Mahlers vijfde symfonie intensiveert de realisatie dat er onder onze ogen iets waardevols verloren is gegaan. Recensie

De film geeft genoeg aanwijzingen voor een extra interpretatie van Anna’s situatie. Recensie

Acusada laat conclusies aan de kijker over. Recensie

Deze film gaat vooral over zichzelf en heeft daarom niet veel meer te bieden dan verstrooiende navelstaarderij. Recensie

Het mislukken van Boardwalk kan voor het merendeel aan Verona’s vlakke regie en het zwakke scenario worden toegeschreven. De acteurs hebben weinig materie om inspiratie uit te halen. Recensie

De acteurs en actrices laten zich niet van de wijs brengen door de absurde situaties waarin ze worden geplaatst. Ze vergroten het komische effect door te spelen alsof de film geen komedie is en creëren zo ook ruimte voor een emotionele laag die niet zo vanzelfsprekend is gezien de opeenhoping van absurditeiten. Recensie

Het talent van Bing Liu als verhalenverteller komt beter tot uiting in kleine details, zoals de stille tussenshots van plekken waar de skatevrienden hun stunts vroeger uitvoerden. Recensie

In Schnabels portret van Vincent van Gogh kijken we door de ogen van een kunstenaar die laveert tussen extase en psychische nood. In beide gevallen trekt een waas over het beeld die ervoor zorgt dat we meer naar licht dan naar vormen kijken. Recensie

Zelfs als de droomwereld in Long Day’s Journey Into Night je niet aanspreekt kun je nog onder de indruk zijn van de slotscène als bravourestuk. Recensie

De aaneenschakeling van min of meer opzichzelfstaande hoofdstukken heeft hetzelfde effect als het verplicht bingewatchen van een televisieserie. Recensie

Alles valt perfect op zijn plaats. Zimmermann laat niets aan het toeval over en doet dat met een imponerende precisie. Recensie

De zombiefilm is een onuitroeibaar genre. Je moet wel een heel originele invalshoek verzinnen om nog positief op te vallen. Soy Tóxico beperkt zich tot een kat- en muisspel met achtervolgingen en knokpartijen in stoffige vertrekken. De paar aanwezige zombies zijn sloom en het onbesmette gespuis is karikaturaal. De actie wordt opgeleukt met flauwe humor. Het achtergrondverhaal van het hoofdpersonage roept te veel vragen om zijn... Recensie